Sprookjesbos

Het Sprookjes bos:

Het is een beetje raar verhaal maar om de kleintjes van de mensen die gaan gokken een aardig verblijf te geven hebben de grote bazen van Las Vegas hun hoofden bij elkaar gestoken. Om meer mensen naar Las Vegas te krijgen is het idee ontstaan om een sprookjes bos in te richten voor de kinderen.
Zo krijgen de kleintjes toch een leuke tijd terwijl Pa en Ma hun geld verliezen in de gokhallen van Las Vegas.
En zo wordt er ook nog aan de kleintjes verdiend en wordt het sprookjes bos automatisch terug verdient.
Het unieke aan dit sprookjes bos is, is dat de kleintjes zelf de hoofdrol spelen in het sprookje.
Zolang hun fantasie niet stopt blijft het sprookje aan de gang en verloopt als een boek dat ze zelf aan het schrijven zijn.
Mocht het toch het geval zijn dat de fantasie op is zijn er nog de medewerkers die er voor betaald worden om de kleintjes weer aan een nieuwe uitdaging moeten helpen.
Het sprookjesbos heeft al een tijdje een goede naam maar er gebeuren daar rare dingen.
Zo zijn er al div kleintjes verdwenen, men weet niet waar ze gebleven zijn.
Twee speurneuzen zijn benadert in de naam van de Grote bonzen van Las Vegas en wel in de vorm Lotte en Tens.
Deze twee hebben veel fantasie en kunnen deze klus volgens de Grote bonzen klaren.

De vlucht:

Frans is op de vlucht met een MB door ravijn en dalen.
Het gebied wat hij nu berijdt lijkt op het gebied van de Raga slucht in Oostenrijk
Hij rijdt over een dun pad dat gemaakt is door voetgangers.
Ergens ander rijden is niet te doen, dus hij heeft geen andere mogelijkheid.
Regelmatig kijkt hij achterom om zijn achtervolgers in de gaten te houden.
Het is al een tijdje geleden dat hij een glimp van zijn achtervolgers heeft opgevangen.
Zouden ze moet opgegeven hebben gaat het als een flits door zijn gedachten.
Hij begint zelf ook al een beetje moe te worden, maar wil het niet opgeven want hij wil niet gepakt worden door die rare bende.
Hoe was het ook al weer begonnen bedenkt hij zwetend op zijn MB, en op een top aangekomen durft hij te stoppen om te kijken waar zijn achtervolgers zijn gebleven.
Frans staat al een tijdje te wachten waar ziet op het voetpad niets wat op
achtervolgers lijkt aan komen fietsen.
Hij tuurt en tuurt maar ziet geen achtervolgers in de buurt.
Waar naar toe bedenkt hij ik kan tenslotte niet eeuwig wachten en zocht in zijn hoofd naar een uitweg.
Het beste is dit pad maar gewoon te vervolgen bedacht hij en zien waar hij uitkomt.
Zo gezegd zo gedaan, en al rustig fietsend en genietend van de omgeving begeeft hij zich weer op weg.
Dit keer niet iedere keer omkijkend naar zijn achtervolgers maar vooruit.

Twee Speurneuzen:

Twee vriendinnen Lotte en Tens zijn op reis en gaan naar een vrij nieuw sprookjes park in Zion National Park vlak bij de stad Las Vegas.
Ze zijn vertrokken vanuit Los Angeles met een vliegtuig en dat is al best gevaarlijk tegenwoordig.
Voordat je het weet word je gekaapt en vlieg je tegen iets op.
Na een korte vlucht komen ze in Las Vegas, worden met een Limo opgehaald van het vliegveld, en melden zich bij de Grote bonzen in het hotel Circus Circus.
In het hotel aangekomen kijken de dames zich de ogen uit want ze zijn nog nooit in een echt Circus geweest laat staan dat die zich bevindt in een hotel met dezelfde naam.
Door de gang lopend richting de Grote bonzen lopen ze tegen een jonge man op die zich verontschuldigd terwijl hij wel uitkijkt.
Kunnen die grieten tegenwoordig niet uit hun doppen kijken denkt Frans geërgerd en kijkt de twee dames na, die niet eens de moeite nemen iets terug te zeggen.
Draait zich vervolgens om en gaat naar zijn Pa die al zit te wachten op het ontbijt.
Je bent aan de late kant mijn zoon zegt hij een beetje bestraffend, en toch met een beetje eerbied.
Frans reageert niet op dit verwijt en gaat aan de ontbijt tafel zitten.
De twee dames zijn ondertussen bij de Grote bonzen aangekomen en worden door Sjef ontvangen namens de Grote bonzen.
De Grote bonzen vinden het niet belangrijk genoeg om hierbij aanwezig te zijn zegt hij verontschuldigend.
En verteld wat zijn Grote bonzen hem verteld hebben, hij is dus eigenlijk maar een stropop en meer niet.
Een soortement van doorgeefluik die zelf niets in te brengen heeft.
Na een paar vragen die door de dames gesteld worden, maar niet naar bevrediging beantwoord, gaan de dames aan de gang.
Vreemd dat hij geen antw3oorden weet op onze vragen zeggen de twee dames, zo moeilijk waren de vragen tocht niet, of wel vroegen ze zich af.
Maar ja als de Grote bonzen het verders niet interesseert hoe moeten de ondergeschikten daar dan mee om gaan.
Lotten en Tens lopen naar het restaurant om even van een ontbijtje te genieten.
Met hun vrijkaartjes in de hand lopen ze richting buffet en krijgen een riant ontbijt uitgereikt.
Wat dat betreft kijken de Grote bonzen niet zuinig.
Ze lopen naar een vrijstaand tafeltje, gaan zitten en genieten van hun vrijwel Engels ontbijt.
Kijk zegt Frans daar zitten de twee dames die me zowat van de Sokken hebben gelopen, tegen zijn Pa.
Pa kijkt naar de dames en zegt lachend; ach jongen daar zou ik het wel voor over hebben.
Beide schieten in de lach en het voorval wordt in de ijskast gezet.
Beide dames genieten van hun heerlijk warme kop koffie, en kijken naar rechts zien twee kerels een oude en een jongen aan het ontbijt zitten.
Hebben we die ene al niet gezien zegt Lotte.
Tens kijk ook die kant uit en zegt, ja hij was zo vriendelijk zich te verontschuldigen, maar door onze haast hebben we niet gereageerd.
We zullen na het ontbijt dit wel even goed maken, niet!
Ja natuurlijk zegt Lotte, en gaat verder met het ontbijt.
Pa en Frans zijn klaar, hun reisleider Pascal staat al op de horloge te tikken, van jongen we moeten gaan.
Pa zegt tegen Frans we zijn nog niet een keer te laat geweest en nu staat hij op zijn horloge te tikken.
De bagage zit al in de bus, de volgende stop is Zion National Park, waar Pa en Frans zich al op verheugen.
Ze hebben al leuke dingen over dit park gehoord en zijn benieuwd of het klopt.
Ze lopen naar de bus, stappen in, en de bus vertrekt.
De twee dames zijn klaar met hun ontbijt en staan op om naar de twee kerels te lopen.
Verhip zegt Tens ze zijn al weg, heb jij ze zien vertrekken en kijkt Lotte aan.
Lotte tilt alleen maar de schouders op, maar zegt niets.
Waar ben je mee bezig zegt Tens, en kijk Lotte aan.
Het bevalt me niet zegt Lotte dat we niet meer weten want nu moeten we alles uit de medewerkers zien te krijgen en dat kost ontzettend veel tijd.
En als je dan aan die kleintjes denk die verdwenen zijn hebben we niet veel tijd.
Dat ergert me een beetje dus laten we maar snel aan de gang gaan en die twee kerels van het ontbijt maar vergeten want die zijn niet zo belangrijk.
Zo gezegd zo gedaan, ze lopen naar de uitgang, daar staat al een Limo te wachten om hun naar het sprookjesbos in Zion National Park te brengen.
De rit is rustig en ze luisteren naar de lokale radio om daar nog wat gegevens van te halen.
Tijdens de nieuwsuitzending horen ze dat er weer een kind is verdwenen, en manen de chauffeur tot spoed aan.
Als ze daar snel zijn kunnen ze de draad misschien snel oppakken, om zo wat meer gegevens over dit laatste geval te krijgen, voordat het een eigen leven gaat leiden.
Langzaam rijden ze de ingang van het Sprookjesbos binnen.
De directie van het bos staat als op ze te wachten, en stuurt ze gelijk naar de begeleiders die het kind kwijt zijn.
We hebben zo min mogelijk aan de lokale radio doorgegeven om een chaos te voorkomen.
Lotte vraagt de directie om een aparte kamer voor het onderzoek.
Deze is al ingericht zegt de directie en wijst Lotte en Tens hun kamers waar ze kunnen overnachten en hun onderzoek kunnen uitvoeren.
We willen niet dat er veel ruchtbaarheid aan ons aankomst gegeven wordt want dat kan ons werk beeninvloeden zegt Tens.
Daar is al rekening mee gehouden zegt de directie jullie zijn net als de rest van de medewerkers ingezet voor het begeleiden van kinderen, zeg maar een soort versterking van de bestaande opvang groep, en jullie werken samen.
Meer weten de medewerkers nog niet en ik laat het aan jullie over hoe het verder gaat.
Veel succes dames zegt de directie en loopt weg naar zijn bureau om de Grote bonzen in te lichten over de aankomst van de dames.
Vreemd zegt Tens dat de directie zich niet heeft voorgesteld zouden ze iets verborgen houden, en kijk Lotte met een bedenkelijke frons aan.
Tja, dat is me ook al opgevallen maar we moeten daar maar voorlopig geen conclusies aan knopen.
Laten we beginnen met het ondervragen van de medewerkers die het laatste kind is kwijtgeraakt.
Lotte neemt Dirk een van de begeleiders mee, en gaat naar kamer 7.
Tens neemt Sjaan mee naar kamer 11 om haar daar te ondervragen.
Kamer 9 is hun slaapkamer die door middel van deuren uitkomen in kamer 7 en 11.
Na hun ondervraging, die niet zoveel opleverde als ze gehoopt hadden, leggen ze de verhalen naast elkaar.
Een ding is wel duidelijk, bij de noordelijke uitgang van het sprookjes bos is men het kind kwijtgeraakt.
De toedracht is niet duidelijk en het waarom ook niet, maar ja het kind zal het wel weten.
Nu nog het kind vinden en de puzzel valt in elkaar.

Moeder Rian:

Een moeder komt op eigen houtje haar kind zoeken.
Aan de kassa van het sprookjesbos staat een moeder en wil het park in.
Het park is alleen voor kinderen zegt de kaartjes verkoopster en wil Rian de toegang tot het park verbieden.
Rian doet alsof ze kinds is en reageert als een kind die geen snoepje krijgt.
Zonder te overdrijven voert Rian haar toneelspel uit voor de kassa.
De kaartjes verkoopster weet niet precies wat ze er mee aan moet en vraagt om hulp.
Rian gaat door met haar toneelspel en is zo geloofwaardig dat de men er in trapt.
Ze krijgt het voor elkaar dat ze dezelfde behandeling krijgt als de kinderen.
Rian wordt ingeschreven in het hotel dat speciaal voor de kinderen is gebouwd.
De directie vindt het slim om haar niet in de onderste verdiepingen van het hotel te duwen maar op de verdieping van de medewerkers.
Zo valt ze tenslotte niet op is de reactie van de directie.
En zijn al lang blij dat Rian niet verder moeilijk doet, deze neemt ondertussen een Lolly uit de tas en begint, met haar benen opgetrokken, aan deze te likken.
De directie ziet dit schouwspel aan en schud het hoofd en gaat verder met hun werkzaamheden.
Rian kijkt uit haar ooghoeken, zonder de directie rechtstreeks aan te kijken, wat deze gaat doen.
Tot haar grote verbazing ziet ze de directie vertrekken.
Een medewerker komt op haar af, deze pakt haar bij de hand, en wordt ze als een kind naar haar kamer gebracht.
Op de kamer aangekomen, en de medewerker bedankt zoals een kind dat zou doen, sluit ze de deur.
Ze wacht totdat ze de stappen van de medewerker hoort verdwijnen en verpakt de lolly in een folie want die heeft ze straks weer nodig.
Met een zucht gaat ze even in een luie stoel zitten en gaat even na hoe ze het verder aan zal pakken.
Toen ze thuis was had ze alles al door haar hoofd laten gaan hoe ze het zou gaan aanpakken.
En tot nu toe loopt alles zoals gepland.
Na een tijdje gewacht en gerust te hebben begint Rian aan haar zoek tocht.
Ze haalt de lolly uit de folie en loopt naar de deur, opent deze kijkt of de gang vrij is, en loopt naar de lift.
Net voordat de deur van de lift opengaat stopt Rian snel de Lolly in haar mond en begint ze weer met het toneelspel.
Ze sjokt zoals een kind dat kan doen naar het begin van het park en begint het sprookjesbos te verkennen zoals een kind dat ook zou doen.
Als ze het goed begrepen had van de Radio waren de meeste kinderen in de noordkant van het park.
Ze loopt op haar gemak, de weg goed in zich opnemend, naar de noordkant van het park.