Niet zomaar een bult

In 2020 zijn we 19 jaar bij elkaar. Om dit te vieren gaan we naar de Lazy Tiger toe. De tafel is al reserveert op de naam Regensburg. Samen genieten we van deze dag.

19 jaar bij elkaar

Wat we niet weten is dat er langzaam aan, op haar rechter scheenbeen, een bult groeit.

De start

We staan vroeg op want we moeten naar Amsterdam. Joyce heeft de planning gemaakt. Om 09:20 de trein naar Utrecht en daar overstappen naar Amsterdam Holendrecht. Het AMC. We worden daar verwacht om 13:00 uur. Joyce gaat haar avontuur in een blog zetten. Het was een heftige dag. Vooral voor haar. Ik sta erbij en, weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik wil wel alles weten. Wat me opvalt is dat iedereen heel vriendelijk is. Je wordt goed geholpen en de weg is duidelijk. Joyce kan dat veel beter uit leggen en daarom verwijs ik toch naar haar blog. Het eerste stuk dat ze geschreven heeft is ==> (Het begint!) Er is die dag zoveel gebeurt dat het niet in een keer weg te schrijven is en het tweede deel is dan==> Onder schot! Dan komt er toch een einde aan de dag en dat staat in (Onderzoeken, onderzoeken!)

Samen naar Amsterdam. We zijn weer opgeroepen om Chemotherapie te bespreken. We denken dat het niet nodig is. Een jonge dokter in opleiding tot Chemotherapie bestrijder staat ons te woord. Zoals altijd wordt deze daar begeleidt dor een supervisor. De algemene vragen worden weer gevraagd. Er wordt aan de deur geklopt en een vrouwelijke arts komt dokter Schaap aanmelden. Dokter Schaap wil aansluitend met Joyce spreken in de kamer hier tegenover zegt hij. Het gesprek gaat over de bijwerkingen van het medicijn en waarom het goed is die toch te gebruiken. Onze mening begint langzaam te veranderen.

We komen de kamer van dr Schaap binnen. Hij is een peer dun aan het afschillen. Een man die naast hem zit maakt daar een grap over en de sfeer is bepaald. De dokter is een plastisch chirurgie, Wij fronsen onze ogen en Joyce vraagt wat hij precies gaat doen. Het blijkt dat dokter Schaap het kanker gezwel eruit haal en de plastische chirurg het nieuw bot plaatst. Hij maakt het niet mooi maar zorgt dat alles weer goed gaat functioneren. inclusief de titanium plaat.

Dokter schaap geeft aan dat het van levensbelang is de chemo therapie te doen. Dat is de druppel die ons het besluit van eerder laat wisselen. Na het gesprek gaan we naar de wacht kamer en daar komen de tranen. Joyce begint te huilen, en ik weet me geen raad.

De jonge dokter komt ons halen. Ik de kamer zit de vrouw die eerder de dokter Schaap heeft binnen gelaten. Zij is de supervisor. Chemo wordt toegelicht. Besluiten genomen. Morgen belt dokter Bleker of het wel door gaat, de beslissing blijft bij ons liggen. Joyce begint weer te huilen en de dokter geeft weer een stuk papier om de tranen te wissen. De supervisor maakt het niet mooier dan het is. Spreekt rechte taal. Lastig is dat. Nergens omheen draaien. Het is wel duidelijk.